Συνέντευξη του Σταύρου Μπένου
 

Περιοδικό "ΕΛΙΑ και ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ"
Τεύχος 37, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2003
Βασίλης Ζαμπούνης

"Σταύρος Μπένος: Ένας μάχιμος πολίτης με όραμα έναν Διάλογο για τα αρχαία θέατρα και το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο"

Ένα παλιό δημοσιογραφικό ανέκδοτο λέει ότι είδηση αποτελεί όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο και όχι το αντίστροφο.

Έτσι λοιπόν, και για εμάς, είδης αποτελεί όταν ένας πολιτικός αποστρέφει το ενδιαφέρον του από τις διαδικασίες χορήγησης της επιδότησης και το στρέφει στα θεμελιώδη και διαρθρωτικά προβλήματα του εθνικού μας προϊόντος, δηλαδή στην κατοχύρωση της ποιότητας του εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου, στον προβολή του, στην τοποθέτησή του στις αγορές.

Όταν μάλιστα πρόκειται για ένα πολιτικό όπως ο Σταύρος Μπένος, με μια θητεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε υπουργικές θέσεις και με ένα έργο που ξεκινά από την ανοικοδόμηση της Καλαμάτας μετά τους σεισμούς του 1986 και φτάνει στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, ο οποίος δηλώνει ότι εγκαταλείπει την πολιτική για να αφιερωθεί ως μάχιμος πολίτης σε ένα όραμα που συνθέτει τα 110 αρχαία θέατρα της χώρας μας με το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, τότε η απλή είδηση γίνεται επιτακτικός λόγος για μια συνέντευξη ή μάλλον για μια πολύ ενδιαφέρουσα και αισιόδοξη συζήτηση.

Σας άκουσα στην ομιλία σας στην εκδήλωση του Νηλέα να λέτε «εγώ αποχωρώ από την πολιτική αλλά παραμένω μάχιμος πολίτης».

Αυτό σημαίνει ότι η όποια ενέργεια διαθέτω, το όποιο κεφάλαιο έχω συσσωρεύσει, κεφάλαιο πολιτικό, ηθικό, αξιακό, θα το παροχετεύσω με ένα διαφορετικό τρόπο, πάλι για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος της χώρας μου. Είμαι από μικρό παιδί στα κοινά, μου είναι αδιανόητο ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο και επειδή πάντα με γοήτευαν τα δίκτυα πολιτών και πάντα πίστευα ότι η δύναμη των ιδεών είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της εξουσίας, στο εξής πρόκειται να υπηρετήσω δύο πολύ μεγάλες ιδέες με τις οποίες συναντήθηκα στη διαδρομή μου στη μάχιμη πολιτική, τα αρχαία θέατρα και το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και αυτό θα γίνει μέσα από μια οργάνωση μη κυβερνητική που θα ονομαστεί «Διάλογος».

Από την πολιτική λοιπόν κάνουμε μια υπέρβαση και φτάνουμε στο ελαιόλαδο. Έχω μια αίσθηση τα τελευταία χρόνια, ότι τουλάχιστον για τα λεγόμενα «πρωτοκλασάτα» στελέχη των κομμάτων, το Υπουργείο Γεωργίας είναι κάτι μειωτικό, υποτιμητικό.

Ναι, έχει διαμορφωθεί μια παράξενη επετηρίδα στα Υπουργεία. Θεωρείται ότι επηρεάζεται πολύ και από την επετηρίδα πρωτοκόλλου, που κυριαρχούν στις πρώτες θέσεις τα Υπουργεία της Οικονομίας, της Διοίκησης, των Εξωτερικών και της ʼμυνας, έχω την πεποίθηση ότι αυτή η χώρα θα έπρεπε να ανατρέψει αυτή την επετηρίδα. Για μένα δύο Υπουργεία που θα έπρεπε να βρίσκονται μέσα στην πεντάδα, αν όχι πρώτο � δεύτερο είναι το Υπουργείο Γεωργίας και το Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή τα δύο μείζονα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Αυτό το υπερασπιζόμουν πάντα κι εγώ το έκανα πολιτική μου. Δηλαδή, όταν ήμουν δήμαρχος, η πρώτη πολιτική, που δικαιώθηκε μετά από πολλά χρόνια, ήταν η εμμονή μου στην ανάδειξη του πολιτισμικού προσώπου της Καλαμάτας, όχι μόνο ως μέσο έκφρασης των πολιτών αλλά και ως μέγεθος οικονομικό. Θεωρώ ότι η ποιότητα και ο πολιτισμός στην Ελλάδα είναι διαχρονικές αξίες, οι οποίες δεν έχουν εξοφληθεί και με οικονομικούς όρους.

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, αυτή η επετηρίδα δεν είναι μόνο στο μυαλό των κυβερνώντων, έχει περάσει πια και στη συνείδηση του κόσμου. Δηλαδή, γενικά η γεωργία και το επάγγελμα του γεωργού έχουν απαξιωθεί.

Αλήθεια είναι αυτό. Στην Ελλάδα οι κακουχίες των δεκαετιών του �50 και του �60 οδήγησαν με ένα μαζικό και συνάμα πιεστικό τρόπο την προηγούμενη γενιά στα αστικά κέντρα. Επειδή από μόνο του το οικονομικό εισόδημα δεν είναι επαρκές για να συγκρατήσει ένα νέο στην περιφέρεια, γι�αυτό πρέπει να είναι όλος ο περίγυρος ο πολιτισμικός, ενδιαφέρον και ελκυστικός. Συνεπώς όσο περισσότερο ακούμε για οργανωμένη ανάπτυξη υπαίθρου και όχι μόνο για την προώθηση ενός προϊόντος, τόσο πιο κοντά θα βρισκόμαστε στη διαμόρφωση ενός μοντέλου ελκυστικού για τους νέους. Ήδη όμως εγώ διαβλέπω την αντίστροφη μέτρηση. Το συναντήσαμε στη Χώρα Τριφυλίας προ ημερών, όπου είδαμε το πάθος ορισμένων ανθρώπων να δημιουργήσουν αυτόν τον πολιτισμικό περίγυρο πια, που έχει ως βάση τα όμορφα προϊόντα και την αναγνωρισιμότητά τους. Η ποιότητα είναι ένα πράγμα παραγωγικό και δημιουργικό συνάμα. Όπως η συγγραφή ενός λογοτεχνικού έργου. Όταν ένα αγροτικό προϊόν έχει ταυτότητα και ποιότητα και μια διαδρομή που είναι ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη, τότε είναι σαν να πηγαίνουν οι παραγωγοί στον καταναλωτή και να συνομιλούν μαζί του, όπως συνομιλεί ο συγγραφέας με τον αναγνώστη. Όταν η αγροτική νεολαία της χώρας μας αυτό το πράγμα το προχωρήσει, φαντάζομαι θα γίνει μια επανάσταση σ�αυτό που λέμε ποιότητα των προϊόντων.

Θα συμφωνούσα απόλυτα, όμως αυτές οι πρωτοβουλίες, οι ελάχιστες ακόμα, έχουν την απαιτούμενη στήριξη από πλευράς πολιτείας και θεσμών και ΜΜΕ;

Όχι, γιατί τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια το ενδιαφέρον μονοπώλησε η υπόθεση των επιδοτήσεων. Αυτό ήτανε που σύνθλιψε πραγματικά τη φαντασία των αγροτών, το μεράκι, την ψυχή τους. Θα έλεγα με μια έκφραση του καθήλωσε κυριολεκτικά περίπου τους εξαγόρασε.

Τους εκμαύλισε είπατε προχθές στην ομιλία σας.

Συνεπώς όσο πιο γρήγορα φύγουμε από αυτό το περιβάλλον και πείσουμε τους νέους να βάλουν πολύ πιο ψηλά τον πήχη, τόσο πιο γρήγορα θα� ρθουν οι αλλαγές που εγώ τις βλέπω μπροστά μου. Βεβαίως αυτά δεν γίνονται από μοναχά τους όπως είπες και κυρίαρχο ρόλο παίζει πάντα το πολιτικό σύστημα και κυρίως η κυβέρνηση. Εγώ πάντα ομιλούσα ότι θα πρέπει να τεθεί ένας εθνικός στόχος που να λέει ότι σε μια δεκαετία από σήμερα, το 2013 που είναι ένα ορόσημα για την ΚΑΠ, να μη φεύγει από τη χώρα είτε στην εσωτερική αγορά, είτε στην εξωτερική, προϊόν χωρίς επώνυμη ποιότητα. Αυτό είναι για μένα ο μείζον πολιτικός και οικουμενικός στόχος, που δεν επαρκεί ένα μονάχα κόμμα για να τραβήξει μπροστά αλλά χρειάζεται το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος.

Στα λόγια δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κανείς αυτή τη στιγμή να διαφωνήσει. Στις επίσημες ομιλίες πάντοτε η ποιότητα και όλα τα σχετικά είναι τα πρώτα που λέγονται. Όμως στην πράξη; Λείπουν και τα στοιχειώδη. Παράδειγμα, δεν έχει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ούτε καν το στοιχειώδες νομικό πλαίσιο, που να επιτρέπει σε μια πρωτοβουλία σαν τον Νηλέα � ή οποιονδήποτε άλλο Νηλέα � να υπάρξει επιχειρηματικά και να συμμετάσχει σε προγράμματα κλπ. Οπότε τι να τις κάνουμε τις διακηρύξεις για το πόσο καλά είναι τα προϊόντα μας, πόσο πρέπει να αποκτήσουν ταυτότητα?

Ορθά αναρωτιέσαι και ορθά περιγράφεις και την απάντηση του ερωτήματος που διατυπώνεις. Οφείλει η χώρα μας και η εκάστοτε κυβέρνηση και το εκάστοτε Υπουργείο Γεωργίας, να διατυπώσουν απλούς όρους και να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα επιχειρησιακό, που θα ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο και γλυκό τρόπο και θα καθοδηγεί τους αγρότες μέχρι τον τελικό στόχο. Δηλαδή, πάρε την περίπτωση του Νηλέα, για να επικαλεστώ κι εγώ το ίδιο παράδειγμα, που μαζί το ζήσαμε και το χαρήκαμε προ ημερών. Τα παιδιά αυτά, ήδη από την τσέπη τους έχουν βάλει τα χρήματα για να πάρουν το πρώτο ISO σε μια ολοκληρωμένη διαχείριση καλλιεργειών. Αλλά αυτό είναι μια πρώτη απόπειρα, θα πρέπει να ακολουθήσει και το δεύτερο βήμα, θα πρέπει να γίνει δηλαδή  κάτι αντίστοιχο και στον τομέα της έκθλιψης της ελιάς και στην τυποποίηση και να προχωρήσουν στο ακόμα δυσκολότερο βήμα, που είναι η διάθεση στην αγορά. Συνεπώς με ένα τρόπο πολύ απλό και επαρκή χρηματοδότηση, η κυβέρνηση πρέπει να στραφεί σε αυτές τις πρωτοβουλίες και να τις στηρίξει με κάθε τρόπο.

Μα τα χρήματα υπάρχουν, έστω και με φθίνοντες ρυθμούς, γιατί η νέα ΚΑΠ δεν είναι αυτή που ήταν πριν από 5-15-20 χρόνια. Το θέμα είναι πώς αξιοποιούνται. Για την επιδότηση του παραγωγού έχουμε πάρει τα τελευταία 20 χρόνια πάνω από 4 τρισεκατομμύρια δραχμές. Η άλλη επιδότηση των τυποποιητών είχε φθάσει τους 170 χιλιάδες το χρόνο.

Ναι, τα χρήματα υπάρχουν, αν και εγώ επιμένω ότι δεν είναι επαρκή για αυτές τις δράσεις. Όμως υπάρχει και μια πολύ μεγάλη γραφειοκρατία, που πολλές φορές απογοητεύει τις κινήσεις που δημιουργούνται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά πιο πολύ ακόμα εκείνο που λείπει είναι μια γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στην καλή πρωτογενή παραγωγή και στις υγιείς δυνάμεις της αγοράς.

Πολύ ωραία αυτή η επισήμανση.

Για μένα αυτό είναι το πιο χρήσιμο, και τη δραστηριότητά μου προς τα εκεί θα τη στρέψω. Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα παραγωγούς που με ρωτούσαν με ένα τρόπο αγχώδη �τι μπορούμε να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση� δηλαδή για να αποκτήσει το προϊόν μας ταυτότητα και ποιότητα κλπ. Από την άλλη πλευρά έβλεπα πάρα πολλούς επιτυχημένους επιχειρηματίες που έχουν το μεράκι να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό. Όπως στο κρασί, π.χ. με τον Μπουτάρη έχουμε συναντηθεί πολλές φορές για να αντλήσω την εμπειρία του από αυτό το πράγμα που έχει γίνει στο κρασί. Αυτό λοιπόν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει και με το ελαιόλαδο. Εμένα το όνειρό μου για το ελαιόλαδο, πέρα από τις μεγάλες εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στο χώρο και είναι απολύτως απαραίτητες και ωφέλιμες, βλέπω εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις με διάφορα σχήματα, οικογενειακής μορφής, συνεταιριστικής μορφής. Να αναβιώσει δηλαδή αυτή η πραγματικά ωραία ιδέα του �συνεταιρίζειν� ώστε να προχωρήσουν στην αξιοποίηση των προϊόντων τους.

Μέσα σε δύο προτάσεις θίξατε δύο καίρια ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι παραδοσιακά ο αγρότης, ήταν εξαιρετικά αδύναμος και γι� αυτό χρειαζόταν συλλογικά σχήματα, που επειδή δεν θα ανακαλύψουμε την Αμερική πάλι, ξέρουμε ότι είναι συνεταιρισμοί, οι οργανώσεις των ίδιων των αγροτών. Και το δεύτερο είναι, ότι ο αγρότης χρειάζεται και μια γνήσια εκπροσώπηση, δηλαδή κάποιους οι οποίοι να του μεταφέρουν τη γνώση που δεν την έχει, και να διαμεσολαβήσουν έτσι ώστε να του δώσουν τη δυνατότητα να συμμετάσχει στους καρπούς και της επιστήμης και των κοινοτικών προγραμμάτων και, το πιο σημαντικό, στις αγορές. Εδώ δεν έχουμε σήμερα στην Ελλάδα ένα τεράστιο κενό;

Να τα πάρουμε με τη σειρά. Το πρώτο που λείπει είναι η νοοτροπία και των πολιτικών και των αγροτών μας. Έχουν παραμείνει στην παλιά νοοτροπία. Θυμάμαι ας πούμε τον πατέρα μου και τον παππού μου � που έχουμε ένα ελαιοπερίβολο � όταν έφτανε η τελευταία μέρα για να μαζέψουμε το λάδι απ� το κτήμα λέγαν �τώρα τελείωσε η δουλειά μας�. Δυστυχώς ακόμα αυτή η νοοτροπία υπάρχει. Αντιθέτως, σήμερα η κρίσιμη διαδρομή είναι από το χωράφι μέχρι το ράφι. Αν μπει λοιπόν αυτή η νοοτροπία στους αγρότες μας τότε έχουμε να αλλάξουμε πολλά και βεβαίως είναι αυτά που επισήμανες πολύ σωστά ότι ο ρόλος του συνεταιρισμού έχει αλλάξει. Σήμερα ο συνεταιρισμός δικαιώνεται μονάχα αν μπορεί να ωθήσει στην προσθετική αξία του προϊόντος τους αγρότες, που είναι η ποιότητα και η ταυτότητά του. Και βεβαίως, για να κλείσω τις πολύ ωραίες παρατηρήσεις που έκανες, από όλα αυτά τίποτε δεν γίνεται χωρίς την επιστημονική γνώση πια. Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία αυτής της μορφής, αν δεν συνοδεύεται από τη βαθύτατη επιστημονική γνώση και συνεργασία, δεν θα έχει καλό αποτέλεσμα. Δεν είναι μονάχα πως θα φτιάξεις το φάκελο για να πάρεις ISO ή την ετικέτα με την Ονομασία Προέλευσης, είναι κυρίως πως θα διεισδύσεις στην αγορά, πως θα προετοιμάσεις το προϊόν σου με τη διαφήμιση και με τα δίκτυα που απαιτούνται, προκειμένου να πάει στο ράφι, στις αγορές.

Ναι, αλλά στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχουμε πλήρη επάρκεια, ίσως και πληθωρισμό από εξειδικευμένους Οργανισμούς για την εκπαίδευση των αγροτών, για την έρευνα, για την πιστοποίηση, για την προώθηση των εξαγωγών. Παρόλα αυτά όμως το αποτέλεσμα?

Ναι, γιατί χρειάζεται συγκεκριμένη στόχευση. Όλα αυτά καλά είναι που υπάρχουν και που γεννήθηκαν τα τελευταία χρόνια, συμβάλλουν στο να αλλάξει αυτή η νοοτροπία που λέγαμε πριν, αλλά επειδή έχω μια πολύ μακρά εμπειρία στη διοίκηση � απ� τα 25 χρόνια που είμαι στην ενεργό πολιτική περίπου τα 18 είχα ευθύνες διοίκησης � το δίδαγμα είναι ότι ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα δεν αρκεί να το φανταστούμε θεωρητικά. Πρέπει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια να το χτίσουμε και να το παρακολουθήσουμε επιχειρησιακά.

Έχουμε ένα παράδειγμα με τα ΚΕΠ, όπου δεν μείναμε σε μια σύλληψη, να φτιάξουμε ένα σχήμα, να το ονομάσουμε, να του βάλουμε πρόεδρο?

Και πριν από τα ΚΕΠ οι υπουργοί μιλούσαν για την εξυπηρέτηση του πολίτη και νόμους για τον πολίτη? εντάξει καλοί οι νόμοι για τον πολίτη, αλλά άμα δεν κάνεις ένα πράγμα σαφές, και επιχειρησιακά δομημένο, πότε δεν θα έχει αποτέλεσμα.

ʼρα λοιπόν βλέπουμε, ότι δε φταίει αυτό που λέμε γενικά η νοοτροπία, η κοινωνία κλπ. Σίγουρα δεν είναι ειδυλλιακά και όλα εύκολα αλλά όταν υπάρχει από τα πάνω μια οργανωμένη και μελετημένη στόχευση πολιτική, ο κόσμος αν δεν το καταλάβει από την πρώτη ημέρα θα το καταλάβει από την δεύτερη. Όμως ο παραγωγός χρειάζεται να έχει τη στήριξη των γεωργικών εφαρμογών. Αν δεν του δώσω τους γεωπόνους να είναι δίπλα του, τι να τα κάνει τα φυλλάδια?

Έτσι ακριβώς. Πρέπει ένα μεγάλο πρόγραμμα να έχει μια δομή επιχειρησιακή και μια άνεση ώστε οποιαδήποτε ομάδα κινείται εντός αυτού του επιχειρησιακού σχεδίου να βρίσκει και την ενημέρωσή της αλλά και την επιστημονική στήριξή της με πολύ μεγάλη ευκολία, και χωρίς οικονομικό βάρος.

Αλήθεια τα αγροτικά ΚΕΠ θα ήταν αφάνταστα χρήσιμα σήμερα στην ελληνική ύπαιθρο.

Ναι, ήταν το θέμα με το οποίο είχα καταπιαστεί λόγο πριν φύγω από το υπουργείο. Είχε φτάσει ήδη κοντά στο τέλος του, που είχε ως στόχο οι οποιεσδήποτε συναλλαγές των αγροτών μας με το κράτος να διεκπεραιώνονται μέσα από τα ΚΕΠ, είτε πρόκειται για τον ΟΓΑ, είτε για τη σύνταξή του, για τις επιδοτήσεις. Πιστεύουμε ότι αυτό πλέον ωριμάζει και με τη σημερινή ηγεσία του υπουργείου πολύ σύντομα θα είναι πράξη.*

Ας παραμένουμε αισιόδοξοι και ας δούμε λίγο το «Διάλογο», για τον οποίο μιλήσαμε στην αρχή.

Ο «Διάλογος» λοιπόν είναι ένας φορέας που πρόκειται να απαντήσει σε αυτές τις αγωνίες που λέγαμε πριν. Δηλαδή θα ασχοληθεί με δύο μείζονα ζητήματα. Το ένα είναι τα αρχαία θέατρα της χώρας και το άλλο είναι το ελληνικό έξτρα παρθένο κατά κύριο λόγο ελαιόλαδο. Έχουμε 110 αρχαία θέατρα από τα οποία λειτουργούν μόνο τα 10. Τα αρχαία θέατρα πρέπει να τα αναβιώσουν, να αναστηλωθούν και να λειτουργήσουν. Είναι το πιο προεξέχον τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, το πιο διακριτό και έχει και μια ιδιαιτερότητα εξαιρετική: τα αρχαία θέατρα έχουν την ίδια χρήση που είχαν και τότε. Ενώ όλα τα πολιτιστικά μας μνημεία αν τα αναστηλώσουμε θα πρέπει να τους δώσουμε ένα άλλο περιεχόμενο. Η συγγένεια των αρχαίων θεάτρων με το ελαιόλαδο είναι αυτονόητη. Πηγάζουν απo τον ίδιο πολιτισμό, το μεγαλύτερο που γνώρισε η ανθρωπότητα. Για το ελαιόλαδο ο στόχος θα είναι να προχωρήσει με πιο γοργούς ρυθμούς και με ένα δυναμικό τρόπο η τυποποίηση, αναδείχνοντας την ποιότητα και την ταυτότητα του έξτρα παρθένου ελληνικού ελαιολάδου. Ο «Διάλογος» θα κινηθεί με ένα τρόπο επιχειρησιακό. Θα έχει μια βάση δεδομένων, που θα ενημερώνει τους αγρότες για τις ευκαρίες που έχουν στη διάθεσή τους και θα προσπαθήσει να γίνει η γέφυρα ανάμεσα στους παραγωγούς και τους επιχειρηματίες. Να κάνει δηλαδή τη ζεύξη των επιχειρηματιών με τους παραγωγούς, υποκινώντας παραλλήλως και το πολιτικό μας σύστημα για να κάνει τις απαιτούμενες αλλαγές, όπου αυτό κρίνεται κάθε φορά απαραίτητο και αναγκαίο.

Ακούγονται αυτά εξαιρετικά καλά. Όμως επειδή έχουμε δει πολλές άλλες παρόμοιες προσπάθειες, διακυρήξεις, κλπ., αναρωτιέμαι πως θα υλοποιηθεί;

Εννοείς προσπάθειες από μη κυβερνητικές οργανώσεις; Γιατί δεν είχαν αυτή τη φολοσοφία. Αυτή η μη κυβερνητική οργάνωση δεν έχει ένα χαρακτήρα διακηρυκτικό και γενικόλογο. Υπήρξαν στο παρελθόν προσπάθειες οι οποίες δεν είχαν αυτή τη στόχευση, να κινηθούν με ένα σαφή προσανατολισμό. Ο «Διάλογος» δεν θα μιλάει γενικώς περί ελαιολάδου. Θα υποκινεί και θα εξηγεί γιατί πρέπει το ελαιόλαδο να αποκτήσει ποιότητα και ταυτότητα. Θα γυρίζουμε όλη τη χώρα, θα ενημερώνουμε τους αγρότες, θα παίρνουμε όλα τα κίνητρα και θα τα μεταφέρουμε με ένα απλό και όμορφο τρόπο στους αγρότες, να μην έχουν πρόβλημα ενημέρωσης. Αλλά και πέραν αυτού θα βοηθάμε τους αγρότες να έρθουν σε επαφή με επιχειρηματίες καθώς και τις αλυσίδες διάθεσης τους προϊόντος.

Να επιμείνω λίγο. Όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι που εμπλέκονται στο λάδι έχουν τα συλλογικά τους όργανα, τους συνδέσμος τους, τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Μάλιστα τώρα υπάρχουν και κάποια σχήματα διεπαγγελματικά.

Υπάρχουν, όπως υπάρχει και υπουργείο, και πολιτικά κόμματα, και συνεταιρισμοί. Όλα αυτά είναι απολύτως χρήσιμα πράγματα. Μόνο που όλα αυτά είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε ένα περιβάλλον, που είναι ήδη διαμορφωμένο. Ο «Διάλογος» έχει τη φιλοδοξία να ωθήσει αυτό το περιβάλλον στην ποιότητα και ταυτότητα του λαδιού. Είναι δηλαδή μια οιονεί άτυπη διεπαγγελματική οργάνωση του λαδιού. Ο «Διάλογος» μέσα στη διαχρονική του βάση θα έχει χρηστικές πληροφορίες για το πώς μπορούν να κινηθούν αγρότες για να παράγουν αυτά τα προϊόντα και θα έχει από την άλλη πλευρά τις δυνάμεις της αγοράς, προσπαθώντας να παντρέψει αυτές τις δυνάμεις.

Ξεκινώντας αυτό το εγχείρημα, έχετε φανταστεί ποιους θα βρείτε απέναντί σας, που ίσως θελήσουν να το υπονομεύσουν; 

Τις δυνάμεις της αδράνειας, οι οποίες βολεύονται και εξυπηρετούν το σημερινό καθεστώς, της ανωνυμίας, του χύμα λαδιού, όλου αυτού του ασαφούς περιβάλλοντος που υπάρχει στους καταναλωτές και το είδαμε με την καμπάνια που γίνεται από τον ΣΕΒΙΤΕΛ. Φαντάζομαι όμως ότι αυτές οι δυνάμεις αδράνειας πολύ εύκολα μπορούν να σαρωθούν. Γιατί είναι πολύ μεγαλύτερες οι δυνάμεις και στο χώρο των παραγωγών και των επιχειρηματιών αλλά και των καταναλωτών. Είναι τραγικό ένα πολύ μικρό ποσοστό που δεν υπερβαίνει το 1-2% να φτάνει στην κατανάλωση πιστοποιημένο, με ταυτότητα.

Ένα τέτοιο εγχείρημα όμως δε θα χρειαστεί υλικούς πόρους, χρήμα;

 Ναι, το οποίο θα αντληθεί από τρεις διαφορετικές πηγές. Από τα μέλη του, που θα έχουν την ετήσια συνδρομή τους, από τα «αρωγά μέλη», όπως ονομάζονται στο καταστατικό μας, που δε θα είναι πλήρη τακτικά μέλη αλλά θα θέλουν να έχουν μια οικονομική ενίσχυση του εγχειρήματος και από τους χορηγούς.

Εύχομαι να βρείτε πολλούς αρωγούς και χορηγούς και ιδίως τακτικά μέλη, που το βιογραφικό και τα έργα τους να υποστηρίζουν τις καλές τους προθέσεις. Αλήθεια, επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή σε άλλους χώρους, αλλά έχουν την ανησυχία να επενδύσουν και σε μια υγιή προσπάθεια στον αγροτικό τομέα, στο ελαιόλαδο, έχετε συναντήσει;

Είναι πάρα πολλοί που ήθελαν να δραστηριοποιηθούν αλλά δεν είχαν τον τρόπο. Οι σοβαροί επιχειρηματίες θέλουν να τους εξασφαλίσεις σταθερή ποσότητα, σταθερή ποιότητα για ένα μακρό χρονικό διάστημα, θέλουν συμβόλαια.

Εμείς έχουμε την αισιοδοξία ότι ο «Διάλογος» θα καλύψει ελλείμματα αισθητικής, γνώσης και οργάνωσης, αποκαθιστώντας έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ όλων, ξεκινώντας από τους παραγωγούς και φθάνοντας στους καταναλωτές.