Της Βένας Γεωργακοπούλου
7 Νοεμβρίου 2013

Για πολλά χρόνια, αν δεν υπήρχε αυτός ο ευλογημένος άνθρωπος που λέγεται Σταύρος Μπένος, δεν θα είχα νιώσει κοτζάμ γυναίκα, πολιτικοποιημένη, οργανωμένη και υπερδραστήρια τι σημαίνει η απλή ανθρώπινη χαρά: «ψηφίζω κάτι και μου βγαίνει». Το κόμμα μου, μικρούλι, μικρουλάκι, συμπιεζόταν στα σαγόνια του δικομματισμού και εξαφανιζόταν. Τουλάχιστον στις δημοτικές εκλογές οι συνεργασίες επέτρεπαν και σε μας τους πληβείους του δημοκρατικού παιχνιδιού να έχουμε λόγο, να διαμορφώνουμε καταστάσεις. Να πανηγυρίζουμε το βράδυ των αποτελεσμάτων. Και τον Σταύρο Μπένο, τότε, το 1978, που πρωτοχτύπησα μέσα στην άγρια νύχτα πόρτες σε φτωχικές, εργατικές συνοικίες της δεξιάς Καλαμάτας μοιράζοντας ψηφοδέλτια παρέα με τον Γιάννη Καούνη, ίνδαλμα της μεταπολιτευτικής νεολαίας, αλλά και το 1982 και το 1986, εκτός από το ΠΑΣΟΚ τον στήριζε και το δικό μου, αριστερό κόμμα -άντε προδόθηκα, το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν.

Φυσικό είναι, λοιπόν, να έχω αναπτύξει από τα νιάτα μου αντισώματα εναντίον του δικομματισμού. Απεχθάνομαι την υπεροψία του, την ισοπέδωσή του, τον εκβιασμό του, τον λαϊκισμό του άμα λάχει -συνήθως λαχαίνει και παραλαχαίνει. Και παρ΄ όλο που δεν είμαι υπέρ της απλής αναλογικής -την τρέμω την ακυβερνησία σε μια χώρα που κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν- με τον δικομματισμό δεν συμφιλιώθηκα ποτέ, ακόμα κι όταν το έφερε η ζωή, ή μάλλον ο Σημίτης, και ψήφισα κι εγώ, η άμαθη, μεγάλο κόμμα. Και να που τον ξαναβρίσκω μπροστά μου. Ιδιο και απαράλλαχτο. Κι ας βάλθηκαν όλοι να τον λένε τώρα «δίπολο» ή «διπολισμό». Φοβερή έμπνευση και μόδα. Είναι, βλέπετε, πιο σικ, πιο ουδέτερος, πιο αθώος όρος. Δεν ξυπνά κακές αναμνήσεις από Παπανδρέου και Καραμανλή. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Και γιατί, παρακαλώ, να είμαστε όλοι με τους δυνατούς; Με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ενοχλούμε όσοι δεν καλυπτόμαστε από τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα; Ησυχοι άνθρωποι είμαστε, πολιτισμένοι, δημοκράτες. Σοσιαλδημοκράτες. Αυτή η λέξη που τόση θυμηδία προκαλεί σε ορισμένους, αυτή η πολιτική παράταξη που τόση κρίση περνάει στη χώρα μας, πληρώνοντας τα ανομήματά της (λες και τα άλλα κόμματα είναι μωρές παρθένες), έχει πίσω της μεγάλη ιστορία. Ας έχει, λοιπόν, και μέλλον. Δεν είμαι πλεονέχτρα. Δεν ονειρεύομαι τίποτα μεγάλα ποσοστά, απλώς αυτά που ξέρω, νιώθω, βλέπω ότι της αντιστοιχούν στην ελληνική κοινωνία. Τυχαίο είναι ότι η κίνηση των 58 ή των 59 (δεν ξέρω πόσοι ακριβώς είναι) προκάλεσε το ενδιαφέρον ακόμη και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ;

Μη μας ειρωνεύεστε, λοιπόν, που θέλουμε να οργανωθούμε, να βρεθούμε, να συναντηθούμε διασκορπισμένοι από δω και από κει. Αλλοι Σημιτικοί, άλλοι με τη φωνή του Κύρκου ακόμα στα όνειρά τους, άλλοι ΠΑΣΟΚοι και άλλοι ΔΗΜΑΡίτες. Το ΄χει αυτό το κουσούρι η δημοκρατία. Πολλές απόψεις, πολλά κόμματα, μικρά ή μεγάλα. Φτάνει τα μεγάλα να σέβονται τα μικρά, να μη θέλουν να τα εξαφανίσουν επελαύνοντας στην εξουσία. Κυρίως όταν κι αυτά από το μηδέν ξεκίνησαν.

 

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ